ز مستا نی گذ شت فصل بهار شد خز ا نی ر فت و و قت فصل کا ر شد
ز مشر ق ا فتا ب بر کو هسا ر ا ن زمین سر مست ا ز شو ق بها ر ا ن
ر و ان شد ا بها ا ز چشمه ساران شد ند جا ر ی د ر و ن جو یبا ر ا ن
چو ر و ید ند گلها د ر بها ر ا ن به شو ق ا مد قنا ر ی صبحگا ها ن
چکاوکها همه ر قصان غزل خواندند سر و د عا شقی با بلبلا ن گفتند
گلی با بلبلی ر قصان غز ل میگفت به شو ر عا شقی از اه دل می گفت
چنان پروانه های شا د نو ر و ز ی همه ر قصا ن بو د ند عا شق با ز ی
اهوان در د شتها ی سبزه و گلگو ن درجوار چشمه هایی اسمان نیلگو ن
در پناه کو ه مر دم در پی کو شش هم به فکر کار بودند هم پی دانش
همتی بلند و مر د می ر ا ز ی کو د کا نی شا د و د ر پی با ز ی
ر و ستا زادگانی شر یف و نجیب مر د می پر کا ر و ا ند ا می نحیف
ا ین همه دگرگو نی و نعمت عظیم همه ا ز ا لطا ف خد ا ی رحیم
مجید اسکند ر ی./ تا ریخ 31 / 4 / 1390