ر ها یی ا ز غمها با یا د خد ا و ند ./

غمی ا و ر د شبی پا ییز بر گ ر یز ا ن        خز ا ن  اورد چو  باران د ر سحر خیز ا ن

جگر  می سو خت و باران جفا  با ر ید         تداعی کرد دشتی را که طوفان بلا بارید
تو ان ا ز د ست بدادم من در ا ن وادی         گر فتا ر  غمی  د ر  حسر ت    شا د ی
خو د م ر ا همچو  مغلوبان د هر یافتم         فقط   یا د   خد ا   کر د م   ظفر  یا فتم
به  نا  گه   ر عد ی  و  نو ر ی  بتا بید         صد  ا    پیچید    و   با ر ا نی    ببا ر ید      
چنا ن  با ر ید  که  بر حا لم  ا ثر کر د          غمی ر ا شست و د ر د م بی ا ثر  کرد

نه  غم  ما ند و  نه  ا ن د ر د خز ا نم          فقط      نا م    خد  ا    گفتی    ز با نم

ا گر هر غم و د ر د ی می کند د رمان         به و قت  ناخوشی و غم شو د  رحما ن
تو ا ند   هر که   خو  ا ند  نا م  ا و ر ا          ببخشد    ز ند گی  و   جا  ن   ا و    ر ا
د هد  ا ر ا مشی   همو ا ر ه  ما  ر ا          به ا و قا ت شب  و روز  سا ل و ما ه  را
که  را  داناست  چو  ا و  پا ک و یگانه         چو   ا و  ر ا   ا شنا ست  با   هر  بها نه
تو ا نا ست  بر همه  د نیا ی هستی         به  هر  فن  ا شنا ست  و  ر ا ز  هستی
ا ز ا و  بهتر که با شد یا ر  و غمخو ا ر         همیشه   حا ضر  و    هر   کا ر   همو ا ر 
                                                                                                              
                               مجید ا سکند ر ی ./ تا ر یخ  25 / 2 / 139