با غبا نی صد نها ل میو ه کا شت سا لها با شو ق د ل همت گما شت
ا و جو ا ن بو د ی و گشتی پیر مر د د ا ئما با ز ند گی کر د ی نبر د
گا ه به کا مش بو د ر و ز ی ز ند گی گا ه به نا مش بو د ر و ز ی بند گی
سا لها بگذ شت ا ز با غ نها ل پیر مر د گشتی مو یش همچو ز ا ل
در سرش میگذ شت هر روز ا ین روند با ا مید ی میو ه ا ش با ز ا ر بر ند
هر نها لی شد بعد أ یک د ر خت با غبا ن مـُر د ی و گشتی تیر ه بخت
د و پسر بو د ی ا ز ا ن پیر مر د بر سر ا ر ث پد ر کر د ی نبر د
ا ن یکی تخر یب می کر د . خا نه ر ا چو ن عد و ی می تاخت ا ن و یرا نه را
د یگر ی ا ز بیخ و بن می کنَد د ر خت می ز د ی ا تش به جا ن هر د ر خت
عا قلی گفتا چر ا ا ینگو نه ا ید با خد ا و ند د شمنی ها کر د ه ا ید
همچنا ن د لگیر و نا لا ن بو د و گفت هردرختی کنده اید سا لها ست شکفت
خا نه و با غ پد ر کر د ند به گلَ ا ن د و ا ز ر فتا ر خو د گشتند خجل
درنهایت داشتند اندیشه ا ی ان دو پسر تا کنند ا با د میر ا ث پد ر
با مشقت میگذ شت سا ل نخست عا قبت بید ا ر شد شا نسی که خفت
کا میا ب گشتند ا ن هر د و پسر سا لها خو ر د ند میر ا ث پد ر
مجید ا سکند ر ی ./ تا ر یخ 29 / 7 /1392
سلام . شعر بسیار زیبایتان را خواندم ،عالی بود انشااله موفق باشین.