وطـــــــــن

ای دشت بزرگ جاودانی

 

                 آهنگ سرود مـــــــهربانی

 

بام تو همیشه بر ستون باد  

    
                ای کهنه سرای باســـــتانی

گاهی...!

گاهی همراه خودم نیستم

          ایستاده

انقدر می روم که مپرس!

  گاهی با دهان بسته

انقدر می گویم که مپرس!

 گاهی می میرم در زنده بودنم

گاهی زنده ام درحالی که مرده ام!

 گاهی دنیا به اندازه ی خانه ام کوچک می شود

و گاهی خانه ام دنیایی است!

 گاهی در دریا به خشکی میرسیم

وگاهی در خشکی به اب!

 گاهی در سکوت بلند می خوانم

گاهی در خنده میگریم ودر گریه می خندم!

                گاهی...

                                   (حیران)


فرفرک (پروانه)

سر شُِِم

لالنه خو وش نکنی

دل مو فرفرکی

  سی دل او نور چراغت اُمده!

نتلقنیش

تو   ته   دمپوُییت!

 اُممه

تانگری وَم

که چه طور دور ایخورم

             مینه همه روشنویت.

اُممه

دس بگرُم

              قد بوییت!

هُنُ گُفتم

نتلقنیش

             تو ته دمپوُییت!

                 (شعر گویشی دشت بزرگ)

                        (حیران)

                              

                        

                                                      

باسمه تعالی
فرهنگ کلید آزادی ملّت هاست
سپاس ایزد منان را که توفیق برداشتن گامی هر چند کوچک در راه اعتلای فرهنگ دیر پای این دیار را به ما ارزانی فرمود.
دشت بزرگ هر چند نام روستایی کوچک در فاصلۀ بیست و چهار کیلومتری شهرستان گتوند و هجده کیلومتری شهرستان شوشتر قرار دارد، امّا بی شک این جغرافیای کوچک، تاریخی بزرگ را در دل خویش جای داده است. این روستا که قدیمی ترین روستای منطقۀ عقیلی است، دارای آداب و رسوم و فرهنگ و گویش بینابین و امتزاجی از فرهنگ بختیاری و شوشتری است. وجود خانواده های اصیل بختیاری با آداب و رسوم خاص خویش و وجود خانوادهایی که اصالتاً شوشتری و مهاجر این دیار بوده اند، ترکیبی متناسب و همسو ایجاد کرده که باعث شده دشت بزرگ به عنوان استثنایی ترین خرده فرهنگ منطقه معرفی شود. وجود آثار تاریخی کهن، همچون آسیاب آبی بهمن، آبراه گچ و سنگی که استاد احمد اقتداری آن را بازمانده دورۀ ساسانی می داند. بازتاب قدمت، سخت کوشی و فرهیختگی و نیز آثار مکتوب به خصوص قرآن های خطی دست نویس ، قباله و اسنادی که با خط های زیبای نسخ و نستعلیق نوشته شده اند، نشان از فرهنگ دوستی و استعداد مردمان این روستا دارد.
و اما در رابطه با موزه:
ایدۀ برپایی موزه نهاتر از سال 1389 همراه با آقای مجید جعفری زاده آموزگار شهرستان شوشتر به ذهنمان رسید، ولی بخاطر عدم پشتیبانی و حمایت از طرف نهادها و دوستان، عملی نشد. در اوایل دیماه سال 92 با رئیس محترم ادارۀ میراث فرهنگی شوشتر جناب آقای مهندس چهارمحالی و نیز فرماندار محترم شهرستان گتوند، جناب آقای مهندس محمدپور صحبت و موفق به استارت زدن این کار شدم، کار جمع آوری اشیاء با کمک دوستان و همکاری شورا و دهیار محترم روستا هر چند کاری مشکل بود، ولی انرژی بسیار بالا و تشویق هایی که پشت این برنامه بود، نتوانست مانع پیشروی و یا انصراف از کار شود. بالاخره بعد از سه ماه تلاش با کمک و همکاری مردم خوب روستا، گشایش موزۀ نهاتر در 22 اسفند ماه 92 رقم خورد. با توجه به اینکه اولین سال برپایی این موزه بوده و نواقصی داشته، میزان استقبال بازدیدکنندگان بسیار خوب بوده و در طول 19 روز بطور تقریبی حدود 000/18 نفر از این موزه بازدید کردند. که علاوه بر شهرهای استان (شوش، شوشتر، اهواز،دزفول، بهبهان، ماهشهر)، از استان های آذربایجان غربی- استان اصفهان- تهران- قم- چهارمحال و بختیاری- فارس و مازندران نیز از موزه بازدید کرده اند.
در ضمن موزه از 22 اسفند 92 الی 11 فروردین 93 آماده بازدید بوده است.
با سپاس
جمشید شکیبامنش
دبیر علوم اجتماعی شهرستان شوشتر- مدیر موزۀ نهاتر



ترانه

تلفیق ترانه ی فارسی با گویش دشت بزرگ

اهنگ:گوشه ی بیداد(دستگاه همایون)

ساخته ی:استاد جعفری

عقرب زلف کجت با قمر قرینه

تاقمر در عقربه کار ما چنینه

ایخوم رم تا دم تنگ اوه سور نهامه

ار مو یاروم نبینوم ده نه او و نامه

بیو بیو ایته ترک دلمو اسیره

تو بیو مو هم ایام رمون چه دیره



وطنم

وطنم

دشت بزرگ

زمینش((سر طلایی))

دره اش((بسم الله))

درختش((صلوات))

یک طرف پیر ((علی))

این طرف هم ((عباس))

                   پس...............؟؟؟!!!

پیر نسا

اگر کار به قسم بکشد 

به پیر نسا قسم خواهم خورد

              پیر دوران کودکی ام

              کمی  بالا تر  از گل  کن

                                     کنار جا خرمن

                                                   (حیران)