تو بیا بر ا م د عا کن ./

ای  عز یز م  منو   یا د  کن             بیا  تو   بر ا م  د عا    کن
من  و  تو  خیلی   غر یبیم             من و تو د شت و کو یر یم

تو    ببین    منو    عز یز م             تو   بگیر  د ستو  عز یز م

منو    بیما  ر  و    تو   تنها             منو  بی  خا نه  و  همراه

منو    ا  ز   عا  لم    فا نی            منو   ا ین   ا د م   خا کی
منو   عا شقو    صد ا   کن            منو  ا ز  ر نجها  ر ها   کن
تو  با  ا ن  مهر  و   و فا یت            تو  با  ا ن  نا ز  و  نگا هت 
من  مر یضم  تو   د عا  کن            تو   بیا   منو     صد ا    کن
تو    ببین     تنو     نحیفم             تو   بگیر   د ست    ضعفم
شا  ید  ا ز   غصه   بمیر م            د یگه   فر د ا    ر و    نبینم
ا  ینقد ر     ند  ه     فر یبم            ا ین    ر و ز ا ی    ا خر ینم
ا  گه   من    فر د ا  بمیر م            میگی  من  بجا ت   بمیرم 
چر ا  ر فتی   من    غمینم            من د ا رم بر ات  می میرم
می کنی  گر یه  و   ز ا ر ی           د یگه   تو    منو    ند ا ر ی
بسه  د یگه   من   مر یضم            نر و   ا ز   پیشم    عز یز م
عشق  من بر ا م د عا  کن            منو  ا ز  غمها    ر ها   کن
من   ا سیر  ر نج  و   غمها           من    ا و ا ر ه ء     د شتها
شا ید   ا ز   غصه   بمیر م            د یگه   فر د ا    ر و    نبینم
د و ست  د ارم د ریا  ببینم           نگو   فر د ا   ر و    می بینم
ا ینه   ا  خر  ین   ا  مید  م            فرد ا  د یره  من  می میر م
ا ی  عز یز م  منو  یا د  کن           بیا   تو   بر ا م   د عا    کن
                                                                               
             مجید ا سکند ر ی./ تا ر یخ 28 / 12 / 1391        

د و ر ا ن کد خد ا یی . ز با ن محلی د شت بز ر گ ./

یکی   بید  کد خد ا ی  د شت  بز ر گی          صفا تی داشت که خان گفتش تو گرگی
نی خو م  ا سمش گو م  مثل  و با  بید          همه  مر د م  د ید ند  که  کد خد ا   بید
چند سا لی کد خد ا بید  ا ی مرد دورون          خیلی ز جر د ا د مر د مه ظلم  فر و و ن
و قت  خروار مالیات  خاک کرد  به  گندم          حقه ایزه به  همه  هم  خان  هم  مردم
ر و ز گا ر ی که عمر مردم  بی  ثمر  بید          وزنه ای او  داشت جد ا خان بی خبر بید
و قتی ما لیا ت مر د مه ا یو ند تر و ز ین          سفا ر ش ا یکر د که مرد مه کم بدرورین
تروزینی  که د ا شت بی کش و من بید          حسا ب  و ز نه ا ش  د و من یه من  بید
ا گر  مر د م   ند ا شتن   سهم    خا نه          و ا سکه  گا شه   فر و شه  د ه    پیا نه
کشاو ر ز  و ا سکه بو  د ر خد مت  خان          کنه  کا ر  و  تلا ش  تا  د ر   بر ه   جا ن
ما هی چند ر و ز ا عمر ش کا ر بیل بید          خوراک و خو ردنش هی نو ن و خین بید
ا گر    ا ید ا   خد ا   یه    لقمه    نو نی          ا یبر د ش  کد خد ا    جا   نو ن   د و نی
همه   مر د م   فقیر  طر ا ح  خا ن   بید          جفا کا ر    کد خد ا   ظا لم    خا ن   بید
خو ش به حا ل نسلی که او روز نبید ن          ا فتخا ر ش سی  هنو که ز و نی بر ید ن
                                                                                                                      
                                     مجید ا سکند ر ی ./  تا ر یخ 21 7 / 1389                      

فر یا د . کسی ر ا ا شنا نیست ./

فر یا د   د ر  ا ین   د و ر ه   و   فا   نیست         د ر  د و ر ه ء   ما  حر ف   حسا  ب   نیست
د رشهر  بمیر ی  کسی ر ا کمکی  نیست          گو  یی   که    ز   مر د م   خبر  ی    نیست
د ر شهر غر یبیم مر ا حو صله ا ی  نیست          ا ز  ا هل د یا ر م  مر ا  هیچ خبر ی   نیست
ما ر ا به د یا ریست که فر د ا  اثری نیست          ا ز  مر د م  د یر و ز دگر  هیچ  خبری  نیست
ا مر و ز    بمیر یم   فر د ا   ا ثر ی   نیست          ا فتاب لب بو م است ز نور ش اثر ی  نیست
مردم  همه رفتند  ز  فا میل  اثر ی  نیست          د ر غر بت و د و رند د گر حو صله ای  نیست
پیر ا ن همه مر د ند ا ز ا نها خبر ی نیست          محتا ج  د عا ییم  کسی  ر ا  رمقی  نیست
د ر   شب   ز   مهتا ب   خبر  ی    نیست          چو ن گرد و غبار است د گر هیچ اثری نیست
با ز ا ر  گرانی ست و ما را  گنهی  نیست          ا شو ب به شهر ا ست ما ر ا  سببی نیست
یوسف به مصراست  یعقوب خبرش نیست          د ر د ا م ز لیخا ست یو سف  گنهش نیست
مر د م  بر و ز ند  ز  فر هنگ ا ثر ی نیست          ازماست که برماست کسی را گنهی نیست
                                                                                                                       
                                مجید ا سکند ر ی ./  تا ر یخ 24 / 4 / 1392

فر یا د ا ز عا شقی ./

سا لها  د ر طلب یا ر  عز یز ی  بو د م         د ر ما ند ه  و  د ر شهر  غر یبی  بو د م
عمر ی  بگذ شت  چشم  براه و انتظار          این قصهء د ل ا ست و  شکوه از روزگار
با ذکر  و  دعا  موعد  وصل در نظرم بود          گفتم بر و م شهر خودم غصه تمام بود
بیما ر    شد م    ز    د ر د     هجر ا ن          د یو ا  نه    شد م   ر ه    به   بیا با ن
با   بیت   و  غز ل    تر ا نه    خو ا ند م          هم گریه و شعرهای عاشقانه خواندم
داستان عاشقی گفتم به رب العالمین          شکو ه  کر د م  ر و ز گا ر م  ا ینچنین
این چه ر فتا ری ا ست با د لد ا د گا ن          نا جو ا نمر د ی   بو د   با    عا شقان
این چه رسمی است  رسم عا شقی          سو ز  د ل   هجر ا ن  یا ر  د یو ا نگی
ا لتما س  کر د م   خد ا یا    مر همی          بی کس  و  کا ر م  خد ا یا    همد می
عر ضه  د ا شتم  ا ی  بت و ا لا مقا م          من  تمنا   می کنم   ا ز   ا ن    مقا م
یا  مر ا   ا ن  د ه  که  بیما ر م  ا ز  ا و          یا  مر ا  عمر ی  که  گیر م  د ست  ا و
یا   بگیر   جا نم    که   ز ند ا ن    تنم          یا    مر ا    ر ا حت   ز   ز ند ا ن   غمم  
                                                                                                      
                                           مجید ا سکند ر ی./ تا ریخ    15  / 8 / 1390   
 
     

خا طر ه ا ی ا ز شهید طاهر قطبی ز ا د ه ./

در یکی از روزهای اوایل جنگ عراق علیه ایران درسال1360درفصل زمستان هنگامهءاذان ظهر ،در شهر شوش دانیال و درمیدان مرکز شهر از بلندگوی مسجد محل قران پخشمیشدوآمادهءنمازظهربودم که فکرکردم لباسهایم کثیف است ونیازبه تعویض داردوخودمنیازبه استحمام دارم.بایدمرخصی بگیرم تا به منزل رفته و این واجب را انجام دهم با این فکرشروع به نمازخواندن کردم دربین نمازبودم که شخصی برصورتم بوسه زد وبسته ای درکنارم گذاشت و رفت بعد از اتمام نمازاطرافم را نگاه کردم اثری ازآن شخص ندیدم به ناچاربسته رابازکردم ودیدم البسهءموردنیازم جهت استحمام درون بسته گذاشته شدهاست در واقع آنچه راکه به آن فکرمیکردم ونیاز داشتم درکنارم گذاشته شده است این خاطره راشهیدطاهرقطبی زاده زمانیکه به مرخصی آمدبرای خانواده تعریف کردوپس از چندروزمرخصی دوباره به جبهه برگشت و بعدا زدو ماه به درجهء رفیع شهادت نایل آمد و به لقا ا لله پیوست./ روحش شاد ویادش گرامی ./  مجید اسکندری  18  / 4 / 1392