تقد یم به مادر ان عز یز دشت بز ر گ ./

ما د ر   ا ی   گنجینهء   اسر ا ر   من            ا ی  بز ر گ  مو جو د  جنت  جا ن  من 
ما د ر   ا ی  محبو بترین  سرمایه ها            ا ی   قد و مت    ثر و ت    کا شا نه ها   
ا ی که  آ غو شت بو د  محر ا ب  من            قبله گاه   و   سجده گاه   و   ذ کر   من
ا ی  یگا نه   همد م   شبها ی   عمر            ا ی   د عا یت   منجی   د و ر ا ن   عمر
می ستا یم من تو را  از جا ن  و  د ل            جایگاهت در دلم  تا سرنهم بر خاک و گل
من   فد ا ی    د ا من   پر   مهر    تو            جا ن    من    ا ر ز ا نی     ا یثا ر    تو
هستی ام را گر چه از ا ن  من  است           ا ین  هما ن  پر و ر د هء  جا ن  تو  ا ست
هر  چه  د ا ر م    گر بر یز م  پا ی  تو           د ر    ا ز ا ی   یک   شب   لا لا ی    تو 
من ندارم توشه ای ازخودکنم قربان تو         جا ن  شیرین  است که ان هم ما ل تو 
من  چه  گو یم  از  همه  لطف و  عطا         با زبان نا توان از ان همه  عشق و صفا 
کی   تو ا نم   مز د  ز حما ت   تو   ر ا          گو شه ای  از همت و ایثار زیبای تو  را
د ر دلم جبر ا ن سا ز م  نز د  خو یش          با  کد ا مین  منطق  و  کرد ا ر  خو یش

ا ز  خد ا  خو ا هم   ببخشد  ما د ر م          حق  خو یشتن  ر ا  ا ز  ر و ح  و   تنم 

                                                                                                          
                                    مجید اسکندری  تاریخ  91/1/5 
 

 

حکایت ایکنم ا ز نسل پیشین ./ ز با ن محلی د شت بز ر گ ./

حکا یت   ایکنم   آ   سا لها   پیشین            غمی ما نده و جا آ نسلها پیشین
مو  د ا ر م  قصه ها  آ   ر و ز گا ر و ن            آ  ا و روزها ی سخت بی  بهارون
یه روزی بید  که مردم  نون  ند ا شتن           ایرفتن شهر پیاده  کوش ند اشتن
نه  گند م  بید  که  مر د م  آ رد   بینن          نه آرد ی بید که  مردم  نو ن بینن
نه نونی بیدکه اشکم سیر بووه تی ش         نه قوتی بید که درد آروم گره تیش
خو ر ا ک  مر د مو ن  بید  تو له و  قا ب        کوم گسنه کسی شو نی برش خو اب
عده  هم  بید  که  داشتن  نون  گندم          فقیرون  واسکه  بینن  دس  مردم
اگر داشتن  کسانی  نون  و  می  نون          خبر نی کرد کسی تا رسه مهمون
گذشت وقتی که مردم  نون  نداشتن            اومه  دوره  که  مردم  غله  کاشتن
ایخوم تعریف کنم آ کاشت و ورداشت            که هرکی گندمی کاشت غرمنی داشت
عد ه   بید ن  فقیر  و  د س  خو  لی            به جا نون کار  ایکردن  جیب  خو لی
ز ن   و   فر ز ند    و    مر د    هو  نه            همه  د ر  خد مت   صا حب   خو نه
عده  بیدن که حق دا شتن به نا مون            آ خدمت  کردن  و  تا  کار  و  بار مون 
آ سلمو نی  و چو پو ن  کردن خد مت           آ  مشک  دوزی و  بنا  بردن   زحمت 
آ   د ا د ا یی   و   نجار  کا ر   کر د ن            آ  بد  بختی   همه   فر یا د   کر د ن
طلب د ا رن  آ  مر د م  ا ی  عزیز و ن            ند ا د ن   مرد مو ن  دستمزد  ا ینو ن
په   که   حلا ل   ا یبو  حق  فقیر و ن           کنی  شو ن  کیه رفتن  ای عز یز و ن
موخوم دیدم که سرکرچل گرفتن سی فقیرون / حقا  ضا یع  ایو بی  تی  کر یمو ن
نی بو اسم کسی نه گو م مو ظالم              و لی   د ید م   فقیر   د ر  بند  ظالم
ا گر   بو   آ خر ت .   حق    فقیر و ن             آ  پا    ا و یز نن     ا خر    کر یمو  ن
                                                                                                       

                             مجید اسکند ر ی   تاریخ 92/2/31

                  

غم غر بت ./

 

هر  ز ما نی   که  کنم   یا د  و طن          شو ق  پر و ا ز  بر د م  سو ی  و طن 

د ر  جو ا نی  د و ر شد م ا ز  ا شنا          ا ی  د ر یغا  ا ز  و طن   گشتم  جد ا  
ز دشت و شهر خو د رفتم به غر بت          به  قصد  کا ر  و  ما ل و جمع  ثر و ت 
شد م  پای بند کا ر و ز ن و  فر ز ند           حا لا  د و ر  ا ز  د یا ر و  پا ی د ر بند 
نه فر زند ا ن خو ا هند تر ک غر بت           نه  ا ز   یا د   می ر و د   فکر  و لا یت   
نه د ا ر م طا قت ما ند ن به غر بت           نه  د ا ر م   پا ی  ر فتن  به   و لا یت 

نه فر ز ند ا ن گز ینند همسر ی ر ا           نه  ما د ر  می  گشا ید   معبر ی  ر ا

چنا ن د ر  فکر  کو چ و تر ک غر بت           که شبها  خو ا ب   می بینم  و لا یت
نه ا ز یا د می ر و د  ا ن خا طر ا تم          نه  ا ر ا م   می شو د   د ر د   نها نم   
تنم  گر  عا قبت  ما ند  به   غر بت           د لم   هجر ت  کند   سو ی   و لا یت 
ا گر د ر  ا خر ین ر و ز ها ی عمر م           نر فتم  شهر  خو د   ا ز  غصه  مر د م  
وصیت میکنم د وستا ن وخو یشان          ا گر  مر د م  بیا یند  قو م  و خو یشا ن   
مر ا  هجرت  دهند  سو ی  د یا رم          سپس   ا ر ا م  د هند   تحو یل  خا کم
                                                                           
                           مجید اسکند ری تا ریخ 91/10/24  
                                

درود بر یادگا ران گذ شته ( دشت بزرگ )

د ر  ا ن  دو ر ا ن  د و ر   بی بها ر ا ن         خو ا نین   حا کما ن   ر و ز گا ر ا ن    
ستمکا  ر  ا  ن     تا ر یخ    گذ  شته          آ سا ر ت بر د ه ا ند نسل گذ شته 
در این ر و ستا نشان ا ز مردمی بو د          نشا ن ا ز  همت جا نا نه ا ی بو د
که قو ت ر و ز شا ن خو ن  جگر  بو د          شب  ا ر ا مشا ن و قت سحر بو د
د لا    خو  نین   ز    بید ا د    ز ما نه          فقیر ی  خیمه  ز د  بر  کنج   خا نه 
ز صبح  تا شا م با ید بر د گی   کر د           به جا ی قو ت ر و ز هم بندگی کرد
به جای نا ن شب د ر ما ند گی  بود           د ر و ن  سفر ها  شر مند گی بو د 
چه شبها که شکمها  نا ن  ند ید ند           خو ر ا کیها  د ر و ن خو ا ب  د ید ند
چه مادرها که شبها گشنه ما ند ند           به جای خو اب شب بی خو اب ماندند 
چه طفلانی که بی شیر گریه  کردند          ز فرط  گشنگی  شب  صبح  نکر د ند 
و لی در سفره ها ی  ا ن  شیا طین          ا ز   ا نو ا ع   خو را کیها ی   ر نگین
چنا ن بز می  به پا بو د  نز د   ا نا ن          که گو یی جشن نو ر و ز ا ست بهاران
کد ام منطق گو اه بو د ر و ز  گار ا ن          که  فر یا د ی  نبو د  ا ز  یا د گا ر ا ن 
                                                                                                      
                                 مجید اسکند ر ی تا ریخ 91/9/10    
      
  

د لد ا د گی ./

من به با ز ا ر  بتا ن ر فتم و  د لد ا ر  نبو د          د ل من د ر گر و ه  پیچ و  خم  ز لف  تو  بو د

چشم   من   مست    نگا ه   تا ز ه    بو د          به   سر م     شو ر   و صا ل    با    تو   بو د 
د ل د یو ا نهء من عا شق رخسا ر تو  بو د          با نگا هت د ل  من طا لب  چشما ن تو  بو د
آخر ای عشق  فکندم دل خو یش در پا یت          جان خویش هد یه بد ا د م به ره  د ر گا هت
تا سحر خواب نرفتم به رهت چشم دوختم          در شب ا ز هجر وصال تو عز یز می سو ختم
چو  بد ید م  قد ح  چشم  تو  پر آ ب  نبو د          عکس  رخسا رهء  من  د ر  قد ح  یا ر  نبو د
د ل  غمد ید هء من شکو ه ز  بید ا د  نکر د          چو ن در آ ستا ن کر م بو د ز با ن با ز  نکر د

تن  ر نجید هء من تا به  سحر د ر د  کشید          عا قبت  تیغ   جفا  بر  ر گ   جا نا ن  کشید

ر و ز گا ر ت بر بو د  هستی من  از  جا نم          ا نچه  با قیست   فقط  یا د  من  و  جا نا نم

شر ح ا ین عمر چه گو یم که هنو ز حیرانم          زین  مصیبت  که  بد ید م  نشنید  فر یا د م

نقش  ز یبا ی  و جو د ت به دل من  بما ند          تا  ا بد  تیر  جفا  بر  د ل  ا ین  جا ن  بما ند

جام مستی نبو د ان می نوشینه سرشت         عا قبت  بگذ ر د  ا ن مستی دیو انه و ز شت     

جام مستی نکند مست تو را در همه عمر         عشق مهر است غنیمت شمرش دورهء عمر

                                         مجید اسکندری تاریخ 91/11/4