به یاد عبد سین خا تو ن و حسن برا تعلی ./ ز با ن محلی د شت بز ر گ./

عبد سین خو ش غیر ت ا و شیر د و ر و ن        خو ش یلی بی می عقیلی ر و ز گا ر و ن

عبد سین  او   شیر  خا تو ن  با  حلا لش         بر ا ه  هو لو ش حسین د ا جو ن  پا کش

سی دل هو لو ش حسین خو نه فدا کر د         ممد  گهو ش  ا و مه  غیر ت  به  پا   کر د

غیرتش  بردش به چهه سی  عهد د ورون        که نگون ممد به عبد سین جفا کرد روزگارون

هر دو شون  به  مین  چهه  نبیدک  امداد         حسن    بر ا تعلی  ر سید   به    فر یا د

ممد   داد ک  به  ر و   جو نش  رها  کر د           عاقبت  خوشه  به راه  عبد سین  فدا  کر د

کس به مثل حسن براتعلی نداشته غیرت         که  به  روز  تنگ  مردم  داشت  شها مت   

رسمی  وند  مین محل سی  عهد  دورون         که  ز  دس  کس  نی یا  جزء  شیر  مردون

و ا  بنوزیم  به  هونو  می   دشت  بزرگی          نو ا سکه  غیرت   کوشه    شیرون  جنگی

ر و حشو ن شا د می بهشت تا روز گارون         افتخا ر شو ن  سی  ا یما  تا  عهد  د و ر و ن

                                      مجید ا سکند ر ی  تا ریخ    89/12/15    

    درسال 1360  واقعه ای اتفاق افتاد که منجر به کشته شدن دو عزیز ومصدومیت یک عزیز دیگر گردید. حادثه از این قرار است

که طبق طرح اقای حسین موذنی دایی مرحوم عبد الحسین اسکندری جهت سبزیکاری وابیاری انها یک دستگا موتور پمپ در

درون چاه اب خانگی در روستای دشت بزرگ نصب می کنند سپس به درون چاه رفته موتور روشن میشود به علت گاز سمی 

ودود دچارخفگی شده سپس برادراو محمد پایین میرود وچند نفردیگر همینطور تااینکه حسن براتعلی وارد شده محمد را نجات میدهد ودرحین نجات خودوعبدالحسین درنیمه راه طناب پاره شده وازبالا به ته چاه سقوط کرده وهردو کشته می شوند.توضیح اینکه در این هفتاد سا لهء اخیر مردی به قدرتمندی وتوانمندی جنگی مرحوم عبدسین خاتون در روستاها ی 

عقیلی ودشت بزرگ پیدا نشده است.نامبرده در جنگ دشت بزرگ بر علیه روستاها ی دیگر شرکت داشته وچندین نفر از 

طرف مقا بل را تا سر حد مرگ مجروح کرده است .و مرد نام اشنای عقیلی بوده است. روحشان شاد وراهشان پر رهرو .////

تقد یم به مادر ان عز یز دشت بز ر گ ./

ما د ر   ا ی   گنجینهء   اسر ا ر   من            ا ی  بز ر گ  مو جو د  جنت  جا ن  من 
ما د ر   ا ی  محبو بترین  سرمایه ها            ا ی   قد و مت    ثر و ت    کا شا نه ها   
ا ی که  آ غو شت بو د  محر ا ب  من            قبله گاه   و   سجده گاه   و   ذ کر   من
ا ی  یگا نه   همد م   شبها ی   عمر            ا ی   د عا یت   منجی   د و ر ا ن   عمر
می ستا یم من تو را  از جا ن  و  د ل            جایگاهت در دلم  تا سرنهم بر خاک و گل
من   فد ا ی    د ا من   پر   مهر    تو            جا ن    من    ا ر ز ا نی     ا یثا ر    تو
هستی ام را گر چه از ا ن  من  است           ا ین  هما ن  پر و ر د هء  جا ن  تو  ا ست
هر  چه  د ا ر م    گر بر یز م  پا ی  تو           د ر    ا ز ا ی   یک   شب   لا لا ی    تو 
من ندارم توشه ای ازخودکنم قربان تو         جا ن  شیرین  است که ان هم ما ل تو 
من  چه  گو یم  از  همه  لطف و  عطا         با زبان نا توان از ان همه  عشق و صفا 
کی   تو ا نم   مز د  ز حما ت   تو   ر ا          گو شه ای  از همت و ایثار زیبای تو  را
د ر دلم جبر ا ن سا ز م  نز د  خو یش          با  کد ا مین  منطق  و  کرد ا ر  خو یش

ا ز  خد ا  خو ا هم   ببخشد  ما د ر م          حق  خو یشتن  ر ا  ا ز  ر و ح  و   تنم 

                                                                                                          
                                    مجید اسکندری  تاریخ  91/1/5 
 

 

حکایت ایکنم ا ز نسل پیشین ./ ز با ن محلی د شت بز ر گ ./

حکا یت   ایکنم   آ   سا لها   پیشین            غمی ما نده و جا آ نسلها پیشین
مو  د ا ر م  قصه ها  آ   ر و ز گا ر و ن            آ  ا و روزها ی سخت بی  بهارون
یه روزی بید  که مردم  نون  ند ا شتن           ایرفتن شهر پیاده  کوش ند اشتن
نه  گند م  بید  که  مر د م  آ رد   بینن          نه آرد ی بید که  مردم  نو ن بینن
نه نونی بیدکه اشکم سیر بووه تی ش         نه قوتی بید که درد آروم گره تیش
خو ر ا ک  مر د مو ن  بید  تو له و  قا ب        کوم گسنه کسی شو نی برش خو اب
عده  هم  بید  که  داشتن  نون  گندم          فقیرون  واسکه  بینن  دس  مردم
اگر داشتن  کسانی  نون  و  می  نون          خبر نی کرد کسی تا رسه مهمون
گذشت وقتی که مردم  نون  نداشتن            اومه  دوره  که  مردم  غله  کاشتن
ایخوم تعریف کنم آ کاشت و ورداشت            که هرکی گندمی کاشت غرمنی داشت
عد ه   بید ن  فقیر  و  د س  خو  لی            به جا نون کار  ایکردن  جیب  خو لی
ز ن   و   فر ز ند    و    مر د    هو  نه            همه  د ر  خد مت   صا حب   خو نه
عده  بیدن که حق دا شتن به نا مون            آ خدمت  کردن  و  تا  کار  و  بار مون 
آ سلمو نی  و چو پو ن  کردن خد مت           آ  مشک  دوزی و  بنا  بردن   زحمت 
آ   د ا د ا یی   و   نجار  کا ر   کر د ن            آ  بد  بختی   همه   فر یا د   کر د ن
طلب د ا رن  آ  مر د م  ا ی  عزیز و ن            ند ا د ن   مرد مو ن  دستمزد  ا ینو ن
په   که   حلا ل   ا یبو  حق  فقیر و ن           کنی  شو ن  کیه رفتن  ای عز یز و ن
موخوم دیدم که سرکرچل گرفتن سی فقیرون / حقا  ضا یع  ایو بی  تی  کر یمو ن
نی بو اسم کسی نه گو م مو ظالم              و لی   د ید م   فقیر   د ر  بند  ظالم
ا گر   بو   آ خر ت .   حق    فقیر و ن             آ  پا    ا و یز نن     ا خر    کر یمو  ن
                                                                                                       

                             مجید اسکند ر ی   تاریخ 92/2/31

                  

غم غر بت ./

 

هر  ز ما نی   که  کنم   یا د  و طن          شو ق  پر و ا ز  بر د م  سو ی  و طن 

د ر  جو ا نی  د و ر شد م ا ز  ا شنا          ا ی  د ر یغا  ا ز  و طن   گشتم  جد ا  
ز دشت و شهر خو د رفتم به غر بت          به  قصد  کا ر  و  ما ل و جمع  ثر و ت 
شد م  پای بند کا ر و ز ن و  فر ز ند           حا لا  د و ر  ا ز  د یا ر و  پا ی د ر بند 
نه فر زند ا ن خو ا هند تر ک غر بت           نه  ا ز   یا د   می ر و د   فکر  و لا یت   
نه د ا ر م طا قت ما ند ن به غر بت           نه  د ا ر م   پا ی  ر فتن  به   و لا یت 

نه فر ز ند ا ن گز ینند همسر ی ر ا           نه  ما د ر  می  گشا ید   معبر ی  ر ا

چنا ن د ر  فکر  کو چ و تر ک غر بت           که شبها  خو ا ب   می بینم  و لا یت
نه ا ز یا د می ر و د  ا ن خا طر ا تم          نه  ا ر ا م   می شو د   د ر د   نها نم   
تنم  گر  عا قبت  ما ند  به   غر بت           د لم   هجر ت  کند   سو ی   و لا یت 
ا گر د ر  ا خر ین ر و ز ها ی عمر م           نر فتم  شهر  خو د   ا ز  غصه  مر د م  
وصیت میکنم د وستا ن وخو یشان          ا گر  مر د م  بیا یند  قو م  و خو یشا ن   
مر ا  هجرت  دهند  سو ی  د یا رم          سپس   ا ر ا م  د هند   تحو یل  خا کم
                                                                           
                           مجید اسکند ری تا ریخ 91/10/24  
                                

درود بر یادگا ران گذ شته ( دشت بزرگ )

د ر  ا ن  دو ر ا ن  د و ر   بی بها ر ا ن         خو ا نین   حا کما ن   ر و ز گا ر ا ن    
ستمکا  ر  ا  ن     تا ر یخ    گذ  شته          آ سا ر ت بر د ه ا ند نسل گذ شته 
در این ر و ستا نشان ا ز مردمی بو د          نشا ن ا ز  همت جا نا نه ا ی بو د
که قو ت ر و ز شا ن خو ن  جگر  بو د          شب  ا ر ا مشا ن و قت سحر بو د
د لا    خو  نین   ز    بید ا د    ز ما نه          فقیر ی  خیمه  ز د  بر  کنج   خا نه 
ز صبح  تا شا م با ید بر د گی   کر د           به جا ی قو ت ر و ز هم بندگی کرد
به جای نا ن شب د ر ما ند گی  بود           د ر و ن  سفر ها  شر مند گی بو د 
چه شبها که شکمها  نا ن  ند ید ند           خو ر ا کیها  د ر و ن خو ا ب  د ید ند
چه مادرها که شبها گشنه ما ند ند           به جای خو اب شب بی خو اب ماندند 
چه طفلانی که بی شیر گریه  کردند          ز فرط  گشنگی  شب  صبح  نکر د ند 
و لی در سفره ها ی  ا ن  شیا طین          ا ز   ا نو ا ع   خو را کیها ی   ر نگین
چنا ن بز می  به پا بو د  نز د   ا نا ن          که گو یی جشن نو ر و ز ا ست بهاران
کد ام منطق گو اه بو د ر و ز  گار ا ن          که  فر یا د ی  نبو د  ا ز  یا د گا ر ا ن 
                                                                                                      
                                 مجید اسکند ر ی تا ریخ 91/9/10