فصل بها ر ./

ز مستا نی گذ شت  فصل بهار شد           خز ا نی ر فت و و قت  فصل  کا ر شد

ز مشر ق  ا فتا ب  بر کو هسا ر ا ن           زمین سر مست  ا ز شو ق  بها ر ا ن
ر و ان  شد  ا بها  ا ز چشمه ساران          شد ند  جا ر ی  د ر و ن  جو یبا ر ا ن
چو   ر و ید ند   گلها   د ر   بها ر ا ن           به شو ق ا مد  قنا ر ی  صبحگا ها ن
چکاوکها  همه ر قصان  غزل خواندند           سر و د  عا شقی  با بلبلا ن   گفتند
گلی با بلبلی  ر قصان غز ل  میگفت          به شو ر عا شقی از اه  دل می گفت
چنان  پروانه های  شا د  نو ر و ز ی           همه ر قصا ن  بو د ند  عا شق با ز ی
اهوان در د شتها ی سبزه و گلگو ن           درجوار چشمه هایی اسمان  نیلگو ن
در پناه  کو ه مر دم در پی کو شش           هم  به  فکر کار  بودند هم  پی دانش
همتی   بلند  و   مر د می  ر ا ز ی           کو د کا نی   شا د   و  د ر پی  با ز ی
ر و ستا زادگانی  شر یف  و  نجیب           مر د می  پر  کا ر  و  ا ند ا می  نحیف 
ا ین همه دگرگو نی و نعمت عظیم           همه    ا ز    ا لطا ف    خد ا ی  رحیم  
                                                                                              
                                                                                  

                        مجید  اسکند ر ی./  تا ریخ   31 / 4 / 1390      

ما ا هل د یار دشت خو یشیم ( د شت بز ر گ) ./

ما  و ا ر ث  کو ی  دشت   خو یشیم           ما  نسل   د یا ر  د شت   پیشیم
ما  مهد   ا د ب   د ر  ا ین   د یا ر یم           ا ز  دشمن   خو د  نمی هرا سیم 
هم  ا هل  قلم  هم   ا هل    کا ر یم          هم   ا هل   هنر   جو یا ی   نا میم
ما  پا  ک  د لا ن  چو   د یم   کا ر یم          بی    یا د   خد ا   د ا نه    نکا  ر یم
ر و د  کا ر و ن بی خبر د ر پیچ و تا ب          د شتها د رحسر ت یک  قطره   ا ب
کشتز ا ر ها  تشنه  د ر  همسا یگی          نا تو ا ن  مر د م  ببین   بیچا ر گی
کو ه گچ  شو ر  نمک   د ر د شت  ما          این  معادن  نعمتی د ر  د ست  ما   
ما منتظر یم  تا  که   نو ا یی   بر سد          بر کهنه  یکی زخم  د و ا یی بر سد 
سا لها  د ر  جبههء   یا ر   بو د ه ا یم          چشم به راه  د و لت کا ر بو د ه ایم
نا  تو ا ن  و   د ر  میا ن  کو ر ه   ر ا ه          د ست یا ری  کی بر د ما  را  بر ا ه  
                                                                                                

                              مجید    ا سکند ر ی/. تا ر یخ    12 / 2 / 1392    

بمنا سبت شها د ت ا ما م مو سی کا ظم ./

غم د لد ا رخو رم حصر ت ز ند ا ن کشم           سا لها ست د ر قفسم فر ا غ و هجر ا ن کشم

شب و روزم  گذرد در نظرم یکسان است           راضی ام من به رضایش  گذ رش اسا ن  است

جر م   نا کرده   چرا  بند  ا سار ت   چر ا          ظلم   ها ر و ن    چر ا   ا مر    ا ما  مت    مر ا

یا ر ب ا ین جانم  بگیر ا ز ا د د نیایم بکن            تن ز رنجو ر ی  بمر د د ر ما ن ا ین د ر د م  بکن

چها رد ه سال   بو د ه ا م  ز ند ا ن   غم           کس    ند  ید ه    مر د ه ا م    د ر    شهر   غم  

جا نم به فد ا یت ا ی نو ر خد ا مر گ چرا          قل  و   ز نجیر  چر ا  ز ند ا ن   ها ر و ن   تو  ر ا

حیف ازان گل که درشوره نمود کرد قامت          حیف   ا ز   هیبت    پر و ا نه    فتا د  د ر   پا یت

شمع میگفت که سوختم به هوای دل یار          حیف ا ز ا ن  عا شق  شید ا  که  نبیند  رخ  یا ر 

                                            مجید  ا سکند ر ی ./   

تعدادی از جو انان دیروز دشت بزرگ./ عکس

تعد ا د ی ا ز د ا نش ا مو ز ا ن د شت بز ر گ ./ عکس